Revalidatietraject Adelante

Leestijd 4 minuten

In januari 2015 startte ik met het revalidatie traject in adelante te Hoesbroek. Eigenlijk was het een soort van school, met een rooster, zo kan je het wel vergelijken. Het ene uur heb je een gesprek met een psycholoog, maatschappelijkwerker, fysiotherapeut, ergotherapeut of revalidatiearts. Maar ook praktijk met ergotherapie, fysiotherapie of dagelijkse gebeurtenissen.

Waar ik het meeste moeite mee had, is dat de meeste mensen daar, allemaal fysiek op mochten bouwen. Ìk daar en tegen moest alles andersom leren. Als de fysiotherapeut zei in de groep, dat iedereen grote passen moesten maken, moest ik kleine passen maken. Als we naar arbeidstherapie gingen (dit was een groot knutsellokaal), mocht ik niet streven om iets af te krijgen, ik had een eierwekker, welke om de 10 minuten af ging, dan moest ik verplicht stoppen waar ik mee bezig was. Ooo, wat was dat moeilijk!

Ik heb altijd gedacht, dat ik als ik wist, wat ik deed en zou leren hoe mijn lichaam zou reageren. Dat ik dan controle had op mijn lijf en zo wel mijn leven optimaal in zou kunnen richten. Toen ik dat daar tegen mijn psycholoog zei, zei zij tegen mij…. “Tja, ik wil ook dat de lucht paars is” Het was al honderd keer tegen mij gezegd dat ik geen grip op mijn lijf zou krijgen. Maar toen zij, dat zei tegen mij…..toen pas… viel bij mij het kwartje.

Omdat ik mijn leven lang, over mijn grenzen was gegaan en dit voor mij nog steeds moeilijk is. Werd er ook besloten dat ik nóóit een maximale dosis medicatie zou mogen nemen. Het beste is voor mij om zo’n laag mogelijke dosis te nemen, omdat ik anders, mijn lichaam nog verder naar de klote help. Als je pijn hebt, wil je lichaam, je namelijk wat vertellen. Tja, weet ik veel… Ìk vind pijn eigenlijk gewoon normaal… althans, mijn zogeheten “basispijn”. Echter vanaf 2004/2005 ben ik echt meer pijn en zenuwpijn, aangezichtspijn gaan krijgen.

Gelukkig, heb ik een adelante een hele goede fysiotherapeut gehad, hij dacht enorm met mij mee. Hij opperde een tens-apparaat, wat ik nu al een aantal jaren in gebruik heb, naast mijn amitriptyline, paracetamol. Het bleek ook dat in een chronisch tekort had aan vitamine D, osteopenie was het gevolg daarvan. Gelukkig krijg ik nu al een aantal jaren vitamine D bij en is de osteopenie redelijk stabiel.

Toen ik op een gegeven moment, op zo’n fitness stoel zat, wij noemde deze stoel “de rotator”, een beetje te draaien, zonder gewichten. Leek het, alsof ik uit een kermis attractie kwam. Ik was kots misselijk en het zweet brak mij uit. Ik dacht nog… “O jee, ik krijg zeker de griep.” Ik was gevloerd… Waarom…ìk had in mijn ogen, niks zwaars gedaan, beetje zitten draaien van links naar rechts.. stelt toch niets voor. Maar goed, het leek wel of ik de marathon gelopen had, zó hard zweette ik én overgeven niet normaal!

De revalidatiearts en fysiotherapeut werden erbij gehaald. Het bleek door mijn whiplash te komen. Ze hebben mij haarfijn uitgelegd wat er gebeurde met mijn lijf. Dat mijn temperatuurhuishouding bovenin mijn nek zat en dat dit een reactie was op die “de rotator”. Ik vond het erg fijn, dat ze mij dit uitlegde, zodat ik die dingen eindelijk wist, omdat ik zo’n klachten eerst altijd wegwuifde. Ik was door dit incident 2 dagen gevloerd.

Het adelante traject, was voor mij een zwaar traject van 16 intensieve weken! Waar ik het meest mee te kampen had en nog steeds heb, is de acceptatie van mijn ziekte en het leren luisteren naar mijn lijf. Tenslotte leek het natuurlijk dat ik achteruit ging, in plaats van vooruit. Het was lachen en huilen met de mede-revalidanten. We hebben veel gedeeld. De slogan die ik daar heb geleerd en die bij mij past en waar ik vaak aan denk is: Jouw kracht heeft jou gebracht waar je bent, maar dat is ook jouw valkuil!