De eerste twee zwangerschappen.

Leestijd 5 minuten

Mijn eerste Zwangerschap werd een miskraam, helaas. Het werd een curettage. Ik moet jullie wel even duidelijk vertellen, dat ik tijdens alle zwangerschappen nog steeds niet wist, dat ik het Silver-Russel-Syndroom had.

Tijdens de tweede zwangerschap, werkte ik volop. Ik weet nog dat ik rond de 20 weken superveel buikpijn kreeg, onder het werken. Tja, ik had zoiets van, gaat wel weer over, ben dan ook zwanger en ik heb nogal een beste buik. Ik kreeg ook van iedereen te horen: “Krijg je er niet twee?” Ik werd er niet goed van… Ìk was immers toch maar minimens, wil niet zeggen dat je automatisch een minibaby krijgt! Achteraf gezien waren die buikpijnen echt wel voorweeën. Oeps.. 😮

Op het einde van mijn zwangerschap, behalve dat ik natuurlijk superveel last had van mijn rug, bekken en heupen, kreeg ik “ontstoken spataders”. Ik had allemaal rare dikke onderhuidse bulten. En ik kreeg ted kousen als ondersteuning, welke ik daarna ook nog een tijd aan moest. Mijn benen konden letterlijk het gewicht niet meer dragen!

Ik had tijdens mijn zwangerschap namelijk hypoglycaemie ontwikkeld. Wat achteraf ook gerelateerd is aan het Silver Russel Syndroom. In de volksmond gezegd had ik zwangerschapssuiker gekregen. Alleen ik wist op dat moment helemaal niet, dat ik suiker had. Terwijl ik zelfs goed onder controle stond vanwege de vorige miskraam. Ze hadden me getest op suiker rond de 20 weken ergens, maar toen was het bloedsuikergehalte prima!

Ik was rond 21 December 2004 uitgeteld, maar mijn water brak op 27 November 2004. Naar het ziekenhuis gegaan en ik moest daar blijven omdat de ontsluiting niet vorderde, hadden ze mij een slaappil gegeven. Half gedrogeerd kreeg ik natuurlijk steeds meer weeën. Op een gegeven moment kreeg ik persweeën, dit was morgens vroeg rond een uur of 9/10. Maar hoe hard ik ook perste en mijn best deed het lukte mij niet, om de baby eruit te krijgen. 🙁

Op een gegeven moment hoor je de hartslag van de baby zo hard dalen, dat je weet dat de baby er moet, omdat het anders verkeerd afloopt. Op dat moment kunnen ze geen keizersnede meer doen, omdat de baby te ver in het geboortekanaal zit. De gynaecoloog had mij ingeknipt, hij stond daar met de vacuümpomp, met een been aan het bed, te trekken aan de baby. Op dat moment werd er met 3 man tegelijk op mijn buik geduwd. Mijn toenmalige vriend moest ook mee duwen, ik perste zo hard dat het zwart werd voor mijn ogen.

Gelukkig kwam ze eruit! En ze huilde! Wat bleek is dat, de baby extreem groot was, voor ruim 3 weken te vroeg, ze was 3545 gram! Ze lag in een kruin ligging, dit betekent dat het kindje met het gezichtje naar boven kijkt, waardoor ze niet goed de nek kunnen bewegen in het geboortekanaal. Je weet zelf ook wel, dat je makkelijker beweegt als je kin op je borst kunt leggen, dan dat je achterover kunt kijken. Daarbij zaten haar schouders vast achter mijn bekken. Het kind werd meteen weggenomen voor een check-up. Jenna, dat is de naam van mijn oudste dochter, had hypoglycaemie en ze zou dit moeten afbouwen. Ook had ze erbse parese, een verlamming aan een kant, haar arm. Dit kwam, omdat ze zo hard aan haar hadden moeten trekken, omdat het een kwestie van leven of dood was. Op dat moment,t wisten ze ook niet of dat de verlamming zou blijven, of bij zou trekken. Gelukkig is dit goed gekomen! 😀

Ondanks ze mij hadden ingeknipt, was ik uitgescheurd tot aan mijn anus. Alles lag los. De gynaecoloog was weer weggeroepen voor een spoedgeval, dus ik, moest heel erg lang wachten totdat ik gehecht werd. Dat duurde wel 2 uur. Ik had nog steeds geen pijn medicatie, want ik vond dat het allemaal wel mee viel.. Tja ik voelde dat wel, maar ik had tenslotte net een kind gekregen. Eindelijk gehecht ging ik terug naar de afdeling.

De volgende ochtend ging ik met mijn ted kousen, welke de verpleging mij had aangetrokken, lopend naar de neonatologie. Waarop er een verpleegster naar mij toe kwam en zei: “waar denk jij dat je heen gaat?’ Ik zeg:” wat denk je van naar mijn dochter?” Ze zegt: “lopend?” Ik zeg: “mag dat niet ofzo?” Ik zeg tegen haar; “moet ik hier een beetje zielig in mijn bed gaan zitten, omdat ik al die hechtingen in mijn kont heb? Ik heb een kind gekregen, ja tuurlijk voel ik dat, maar leven gaat door hè?” Zij keek mij aan… of ze het in Keulen zag donderen. Nu snap ik haar blik pas, omdat ik zo’n hoge pijngrens heb. Achteraf snap ik, dat dat, niet echt normaal was.

Mijn dochter, Jenna en ik zijn een week in het ziekenhuis moeten blijven. Jenna moest de hypoglycaemie afbouwen en ze kreeg ook nog Bilirubine. Ze, mijn dochter Jenna, is nu een gezonde tiener dame van bijna 15. Ze turnt intensief.

Ik heb van meerdere RSS-vrouwen gelezen, dat hun kinderen als een sterrenkijker geboren zijn (kruin ligging). Of dat dit bij iedereen met RSS is, weet ik niet, wellicht wel iets voor de medische wereld om mee te nemen 🙂